Rozdział XXI Co on tu robi? niespodzianka.

Rozdział XXI Co on tu robi? niespodzianka.

Minęło już kilka dni od wyjścia Posterunkowej ze szpitala. Mikołaj ma dziś wolne. Dziewczynki są już w szkole, a Wojciech w pracy. Mikołaj z Olą byli całkiem sami. Ponieważ zbliżają się święta, no już za tydzień, Mikołaj z Olą postanowili udekorować dom. Mikołaj stał przy kominku, w pewnym momencie odwrócił się aby coś wyjąć z kartonów z ozdobami gdy zobaczył że Ola znosi z góry jakiś duży karton. Od razu do niej podbiegł.

-Co ty robisz, w twoim stanie nie wolno ci się przemęczać.

-Mikołaj cholera jasna skończ w końcu z tekstem w twoim stanie. Miałam tylko lekkie wstrząśnienie mózgu nic mi nie jest. Co wy wszyscy z tym “w twoim stanie nie wolno” słyszę ten tekst odkąd trafiłam do szpitala.- Mikołaj stał jak wryty.

-Jak wstrząśnienie mózgu?

-No normalnie..-Zapadła grobowa cisza. Oboje patrzyli na siebie ze zdumieniem.- Ty chyba nie... Ty myślałeś że jestem w ciąży?

-Tak. No bo wymiotowałaś, straciłaś przytomność, a lekarz mówił coś o USG, poza tym od kilku dni jesz za dwóch. Zawsze jadłaś dużo ale teraz....

-Nie jestem w ciąży.- Rozmowę przerwał im dzwonek do drzwi. Mikołaj poszedł otworzyć. W drzwiach stał wysoki brunet z bukietem czerwonych róż.

-Dzień dobry. Jest Ola?

-Ola?- Odpowiedział Mikołaj nie znajomemu mężczyźnie.

-Znaczy Aleksandra Wysocka.

-Jest już wołam. Ola skarbie ktoś do ciebie.- Mikołaj stał totalnie zdezorientowany, obcy facet przychodzi do nich z bukietem róż i chce rozmawiać z jego narzeczoną. “O co tu do cholery chodzi.” pomyślał Mikołaj. W tym momencie nieznajomy się odezwał.

-Jestem Szymon a ty?

-Mikołaj...... ty jesteś byłym Oli, tym co ją zdradził... Tak?- Mikołaj nie czekał na odpowiedź tylko od razu wygonił nieproszonego gościa.

-Wynoś się stąd, i nie wracaj. A jak wrócisz to pożałujesz tego.

-Dobra dobra już idę. Nie szarp mnie.- Szymon poszedł. Mikołaj wrócił do salonu. Olki nigdzie nie było Mikołaj pomyślał że zapewne poszła do łazienki i zaraz wróci. W tym momencie Mikołaj usłyszał wołanie.

-Mikołaj chodź tu szybko...- Krzyknęła Ola przerażonym głosem. Mikołaj po chwili był już w sypialni obok Oli.

-Co się stało?

-Czego on chciał. Po co on tu przyszedł.-Ola siedział na łóżku zapłakana.

-Niczego Ola, niczego.

-Czego on chciał?- Krzyknęła Ola. Mikołaj przytulił ją do siebie nic nie mówiąc. Ola wtuliła się w Mikołaja. Po chwili jednak wyrwała się z objęć ukochanego i pobiegła do łazienki. Mikołaj pobiegł za nią.

-Ola wszystko dobrze?- Mikołaj ukląkł obok schylającej się nad sedesem Oli.

-Nie dobrze mi się zrobiło.

-Ale już ci lepiej?

-Tak już jest lepiej. Choć bywało jeszcze lepiej.- Powiedziała Ola wychodząc z łazienki.

Kilka dni później.

Aleksandra wyszła właśnie od lekarza. W ręku miała kartkę. Dziewczyna była bardzo szczęśliwa. Mikołaj od razu to za uwarzył i postanowił się dowiedzieć. Najpierw jednak przywitał swoją ukochaną namiętnym pocałunkiem.

-Cześć skarbie. I co powiedział lekarz.

-A w sumie to nic ciekawego.- Dziewczyna chciała potrzymać narzeczonego w niepewności.

-No mów wiesz że nie lubię tajemnic. Kiedy wracasz do pracy?

-No widzisz.... Ale nie powiesz nikomu?

-Ola mów wreszcie. Kiedy jutro po jutrze?- Zapytał Mikołaj wsiadając do samochodu.

-No bo widzisz... Mikołaj jak by ci to powiedzieć...- Dziewczyna była nieugięta.

-No powiesz w końcu o co chodzi.- Dziewczyna miała zamiar jeszcze przez chwilkę podręczyć Mikołaja. Nie odpowiedziała mu. Całą drogę do domu milczała. Gdy już byli na miejscu Mikołaj nie wytrzymał.

-Powiesz co ci ten cholerny lekarz powiedział.

-Nie ma nawet takiej opcji.- Zaśmiała się dziewczyna i ruszyła w stronę domu. Mikołaj nie miał zamiaru odpuścić. Podbiegł do Oli i zaczął ją łaskotać, dziewczyna próbowała się wyrwać jednak na daremnie. Po jakiś dziesięciu minutach „zabawy” w śniegu zakochani wrócili do domu. Nikogo jeszcze nie było. Oboje weszli do salonu.

-To ja zrobię kawę.- Zaproponował Mikołaj.

-Wiesz co wolała bym herbatę.

-Jak chcesz, zaraz zrobię.- Mikołaj poszedł do kuchni. Ola w tym czasie przeglądała gazety które leżały na stoliku w salonie. Po czterech minutach dołączył do niej Mikołaj. Usiadł obok Oli i przytulił się do niej. Ola wpatrywała się w cudowne oczy Mikołaja.

-Skarbie. Musimy poważnie porozmawiać.- Odrzekła posterunkowa, odsuwając się delikatnie od Mikołaja.

-Co się stało?- Ola wstał i podeszła do okna.

-Bo widzisz. Pamiętasz jak kilka dni temu przyszedł tu Szymon?

-Co on znowu tu był. Pożałuje tego.- Mikołaj się zdenerwował.

-Nie nie spokojnie. Nie o to mi chodziło.

-To co się stało?

-Bo ja...- Ola w tym momencie się zacięła.

-Co ty?- Dziewczyna popatrzyła w oczy Mikołaja i powiedziała radosnym głosem.

-Jestem w ciąży.- Mikołaj był zaskoczony.

-Naprawdę. Ale jak to?- Mikołaj wstał z kanapy i przytulił Olę.

-No normalnie, chyba nie muszę ci tłumaczyć skąd się biorą dzieci.

-Nie o to mi chodzi. Kilka dni temu powiedziałaś że nie jesteś w ciąży.

-No bo wtedy nie wiedziałam. Kiedy przyszedł Szymon i ty otworzyłeś mu drzwi, ja zaczęłam się nad tym zastanawiać i zrobiłam test ciążowy. Pamiętasz jak cię zawołałam do sypialni i płakałam na łóżku.

-No tak pamiętam.

-No to nie płakałam dlatego że on przyszedł.

-To dlaczego płakałaś?

-No bo zrobiłam test i wyszedł pozytywnie.

-To czemu nic nie powiedziałaś.- Mikołaj przytulił Olę.

-Najpierw chciałam nawet cię zawołałam, ale stwierdziłam że nie będę nikomu o tym mówić dopóki nie będę miała pewności.

-Nawet nie wiesz jak się cieszę.- Mikołaj pocałował Olę, po kilku minutach byli już w sypialni.

-Ola a kiedy powiemy o tym rodzicom i Dziewczynką?

-Nie wiem a może w Wigilię.

-Wiesz że to nie jest taki zły pomysł.

-Wiem, w końcu to mój pomysł.- Ola pocałowała partnera.