2.4

Obudziłam się w szpitalu. Nade mną stało dwóch lekarzy. Nie za bardzo rozumiałam co się stało. Spojrzałam na jednego potem na drugiego.

-O wstała Pani. Jak się pani czuje?- Usłyszałam jedno z pierwszych pytań.

-Co ja tu robię? Gdzie Mikołaj, nic mu nie jest?- Zadawałam pytania dość chaotycznie a lekarze nie za bardzo wiedzieli o co mi chodzi.

-Proszę się uspokoić.- Powiedział jeden z lekarzy. Cały czas myślałam ze Kamila mogła coś zrobić Mikołajowi a w najgorszym wypadku jego córkom. Spojrzałam z przerażeniem na jednego z lekarzy.- Dobrze się Pani czuje?

-Jak ja się tu znalazłam?

-Nic Pani nie pamięta?

-Gdzie jest Mikołaj?

-Mikołaj Białach, Pani brat?

-Co?

-Ma Pani na myśli swojego brata? Wezwał pogotowie do Pani i jest na korytarzu.- Powiedział mężczyzna a ja się uspokoiłam.- No dobrze a jak się Pani czuje?

-Dobrze.- Powiedziałam zdezorientowana, spoglądałam to na lekarzy to na Mikołaja i Ojca którzy przyglądali się mi przez szklaną szybę.

-Coś Panią boli, ma Pani mdłości, zawroty głowy?

-Nie, boli mnie tylko głowa, troszkę.

-No dobrze.

-Mogą do mnie wejść?- Spytała spoglądając na ojca i Mikołaja.

-Mogą, już ich wołam.- Lekarze opuścili moją salę a na ich miejsce pojawili się Tato z Mikołajem.

-Ola córciu jak się czujesz?

-Dobrze. Mikołaj co się stało?

-No byłaś u mnie i upadłaś. Straciłaś przytomność.- Powiedział Mikołaj puszczając mi oczko. Domyśliłam się że wymyślił tę historię na miejscu aby tato nie dowiedział się że u niego nocowałam.

-Długo byłam nieprzytomna?- Zapytałam szybko zmieniając temat.

-Kilka godzin.

-A która jest?

-18.34.

-No to długo, a gdzie są dziewczynki?- Zapytałam z przerażeniem.

-U moich rodziców, ale spokojnie nie denerwuj się. Teraz powinnaś odpoczywać.

-Mikołaj....

-Tak?

-Pójdziesz mi po wodę, chce mi się pić.

-Dobrze.- Aspirant opuścił moją salę.

-Ola. Jak się czujesz?

-Głowa mnie boli.

-Co tam się stało?

-Nie wiem, nie mam pojęcia. Pamiętam że byłam u Białacha. Nie wiem.- Zaczęłam płakać a tato mnie mocno przytulił.

-Spokojnie Ola, ja muszę już jechać. Mikołaj z tobą zostanie.- Tato pocałował mnie w czółko i wyszedł z sali. Po chwili przyszedł Mikołaj.

-Proszę. Jak się czujesz?

-Dobrze.

-Wiesz ja będę leciał do dziewczynek, cały czas są przerażone.

-No dobra cześć.- Mikołaj pojechał a ja musiałam zostać w szpitalu. Na całe szczęście po chwili pojawił się lekarz.

-Dobry wieczór. Jak się czujemy?

-Dobrze, kiedy wyjdę?

-Jutro, musi Pani zostać na obserwacji.

-A do pracy kiedy wrócę?

-Jak wyniki będą dobre to za dwa dni. Dobrze, proszę patrzeć w stronę światła.- Lekarz przeprowadził badania.- No wszystko w porządku, jest Pani pokazem zdrowia.

-To mogę dziś opuścić szpital? Proszę.- Nie wiem dlaczego, miałam nadzieję że lekarz się zgodzi. Jakoś nie lubię szpitali.

-A ma się kto Panią zająć, Brat, tata?

-Tata.

-No dobrze, to jak tata po Panią przyjedzie to wtedy przyniosę wypis.

-Dziękuję.- Tak odruchowo rzuciłam się na lekarza i pocałowałam w policzek. Zarumieniłam się i odsunęłam.- Przepraszam.

-No w ramach przeprosin musi dać się Pani zaprosić na Kawę.- No i to mnie strasznie speszyło.

-Jaka Pani, Ola jestem.

-Krzysztof.- Podałam rękę na powitanie a on mnie w nią pocałował.- Miło całować tak piękne dłonie jak ich właścicielka.- I znów się zarumieniłam. Nie wiedziałam co mam powiedzieć więc szybko zmieniłam temat.

-To ja zadzwonię po Tatę.

-Dobrze nie przeszkadzam.- Mężczyzna opuścił moją salę a ja zadzwoniłam po Tatę.

-Wysocki słucham.

-Cześć tatuś.

-Ola, coś się stało?

-Tak, bo widzisz, nie ma kto mnie odebrać ze szpitala.

-Za piętnaście minut będę.

-Dzięki kocham cię.- Odrzekłam i zaczęłam się pakować. No i nawet nie zauważyłam kiedy mój tato pojawił się w szpitalu.

-Gotowa?

-O już jesteś.

-No a spodziewałaś się kogoś innego?- Tak naprawdę miałam nadzieję że to Krzysiek.

-Nie, nie. Możemy jechać.

-No pewnie daj torbę.

-Jeszcze pójdziemy do Krzyśka.

-Do kogo?

-Do lekarza, po wypis.

-No to chodźmy.- Tato puścił mnie w drzwiach i udaliśmy się do pokoju lekarskiego. Zapukałam do drzwi.

-Proszę.

-Dobry wieczór ja po wypis.

-O kogo moje oczy widzą, moja najładniejsza pacjentka. Zapraszam.- Usiadłam na krześle, naprzeciwko lekarza.- Jesteś pewna że chcesz już wyjść?

-Tak, tak. Dostanę ten wypis bo troszkę mi się spieszy.

-A co masz randkę?

-Nie, choć bym chciała.

-Doprawdy, to gdzie ci się tak śpieszy?

-Nie mi, tata do pracy musi wracać.

-A co on policjantem jest że tak się śpieszy.- Zaśmiał się Krzysiek, mi jednak nie było do śmiechu.

-Bingo.- Powiedziałam a Krzyśkowi szczęka opadła.

-To co jutro o 20 u ciebie?

-Co?

-No Kawa, jutro o 20.- Krzysiek spojrzał na mnie błagająco.

-No dobra. Adres znasz?

-No w dokumentach mam.

-Wiem.

-Proszę. Oto wypis, widzimy się jutro.

-Oczywiście, do jutra.- Opuściłam pokój lekarski z ogromnym uśmiechem. Tato bardzo szybko zauważył mój cudowny humor.

-Córcia, a co ty taka zadowolona?

-Wracam do domu, mam płakać?

-Nie, nie.

-Tato mam prośbę.

-No co się stało córciu?

-Mogę dziś spać u ciebie?

-Możesz, ale czemu nie chcesz spać w domu?

-Nie wiem, tak jakoś myślałam że wiesz dawno u ciebie nie byłam i w ogóle to rzadko rozmawiamy.

-No możesz u mnie spać.- Tato mnie objął i pocałował w czółko. Wsiedliśmy do samochodu i pojechaliśmy do domu taty. Po około trzydziestu minutach byliśmy już na miejscu. Tato wjechał do garażu i weszliśmy do domu. Tato zrobił herbatę a ja poszłam do swojego dawnego pokoju. Rozpakowałam swoje rzeczy i zaczęłam przeglądać te które zostały po mojej wyprowadzce. W szafce z książkami ze studiów znalazłam album rodzinny. Siadłam na łóżku i zaczęłam przeglądać te zdjęcia. Były moje zdjęcia z mamą i z tatą. Nawet znalazłam zdjęcie z Białachem Kownacką i Zapałą. Na początku nie wiedziałam skąd mam to zdjęcie ale po chwili odwróciłam je i ujrzałam napis Przyjaciel cię nigdy nie zostawi. Bal policjantów 2012 rok. Dopiero teraz przypomniałam sobie że to był mój pierwszy bal na jakim byłam. Towarzyszyłam na nim tacie. W oku pojawiła mi się mała łza.

-Ola, chodź na kolację.- Krzyknął mój tato a ja przypomniałam sobie czasy liceum.

-Już idę.- Krzyknęłam i odłożyłam album na łóżku. Zeszłam na dół i weszłam do jadalni.- O a co tak pięknie pachnie?

-Zrobiłem spaghetti tak jak lubisz.

-Jak miło że pamiętałeś.- Dałam tacie buziaka w policzek. Siadłam do stołu naprzeciwko taty. Zajęliśmy się kolacją. Zjadłam ją z ogromnym apetytem. Potem udaliśmy się z tatą przed tv. Włączyliśmy jakiś film i tak naprawdę wcale go nie oglądaliśmy. Zajęliśmy się rozmową. Od dawna tak szczerze nie rozmawialiśmy.

-Córcia a powiedz mi jak to jest z tobą i Białachem?

-Ale że co, bo tak nie za bardzo rozumiem?

-No wiesz, wy się cały czas kłócicie a jak miałaś teraz ten wypadek to strasznie się o ciebie martwił. Ola czy was coś łączy?

-Nie, tato skąd w ogóle taki pomysł co?

-No kłócicie się tak że muszę was rozdzielić a tu nagle siedzisz u niego. No dziwnie to wygląda.

-Byłam u niego bo nie miał z kim zostawić córek a już raz ich pilnowałam.

-Ola mnie nie okłamiesz, przecież widzę.

-Tato, mnie i Mikołaja nic nie łączy jak mi nie wierzysz to go zapytaj.

-Spokojnie, córcia tak tylko mówię.

-Wiesz co ja już pójdę spać. Dobranoc.- Pocałowałam tatę w policzek i poszłam do swojego pokoju. Jakoś nie miałam zamiaru ciągnąć dalej tę rozmowę. Położyłam się na łóżku i sama nie wiem kiedy zasnęłam.