2.19

Teraz*

-Bo jest jeszcze coś o czym nie wiecie.- Z rozmyślań wyrwały mnie słowa Dominiki. Myślałam że już powiedziała wszystko co wie.

-Co się stało?- Zapytałam delikatnie a Mikołaj spoglądał z przerażeniem na nastolatkę.

-Bo chodzi o to że, ja nie wiem czy to prawda, tak mówią...

-Ale kto i co?- Wrzasnął Mikołaj.

-Kochanie uspokój się, zaraz się dowiesz.- Powiedziałam i złapałam Mikołaja za dłoń. Spojrzałam na nastolatkę.

-Znajomi ze szkoły. Podobno, ale ja nie wiem czy to prawda bo Dominika mi się nie zwierzała.

-Ale co?- Ponownie zapytał Mikołaj.

-Bo Dominika podobno jest w ciąży. Mówili że dlatego uciekła z domu, bo bała się Pana reakcji.- Wydusiła z siebie a ja nie wiedziałam co mam powiedzieć.

-Jakiej ciąży, z kim?- Za to Mikołaj strasznie się wściekł.

-Mówię że nie wiem bo mi się nie zwierzała. Z tego co wiem, w sumie to z tego co mówią to z jakimś chłopakiem z trójki. Ale ja nie wiem. Nigdy ich razem nie widziałam.

-Ja pie*dole.- Usłyszałam głos Mikołaja. W pewnym momencie podniósł się z krzesła i z całej siły uderzył w ścianę. Opuścił budynek szpitala. Siedziałam nie wiedząc co zrobić. W mojej głowie pojawiły się okropne wspomnienie. Wspomnienia których nie potrafiłam wymazać z pamięci.

-Niech ciocia powie że nic jej nie będzie.- Powiedziała nastolatka i wtuliła się we mnie.

-Chciała bym. Przepraszam.- Powiedziałam i również opuściłam szpital. Usiadłam na ławce nieopodal budynku. Starałam się zapomnieć, ale nie dałam rady. Zaczęłam płakać i właśnie wtedy poczułam czyjąś dłoń na ramieniu.

-Wszystko w porządku?- Męski głos sprawił że przestałam płakać.

-Nie, nic nie jest w porządku, wszystko się zaczęło walić.- Krzyknęłam.

-Spokojnie Olka nie musisz tak krzyczeć.- Powiedział.

-Skąd wiesz jak mam na imię?

-A nie przedstawiłem się. Przemek.- Mężczyzna usiadł obok mnie a ja nie mogłam sobie przypomnieć kogoś o takim imieniu.- Nie pamiętasz mnie, studiowaliśmy razem w Warszawie.

-A no tak, przepraszam nie poznałam cię, ale co ty tu robisz, czemu nie jesteś w Warszawie?

-Przeprowadziłem się już kilka lat temu. A ty co robisz w szpitalu?

-Mieszkam wiesz, ostatnio jestem tu częściej niż w domu.

-Ale to coś z dzieckiem?

-Nie, z dzieckiem na całe szczęście wszystko w porządku.- Odparłam i dotknęłam mój już nie mały brzuszek.

-To co się dzieje?

-Długa historia, a ty co tu robisz?

-Moja żona zaczęła rodzić.

-To dlaczego z nią nie jesteś?

-Bo nie wpuścili mnie na salę i muszę czekać.

-Dlaczego?

-Kasia powiedziała że nie mogę wejść i koniec.

-Kasia to twoja żona tak?

-Tak, a twój mąż gdzie?

-Pewnie siedzi pod salą córki. Ale to nie mój mąż.

-A rozumiem, a ile lat ma wasza córka?

-Jego córka, w tym roku skończy 16 lat.

-Czyli chwila moment, on jest rozwodnikiem, wdowcem czy ma żonę?

-Wiesz co to jest skomplikowane, przepraszam ale muszę wrócić do nich.

-Nie no spoko. Mam nadzieję że się jeszcze spotkamy.

-Tak, to do następnego.- Odparłam i wróciłam do szpitala. Mikołaja nie było, Dominika siedziała na korytarzu sama. Usiadłam obok niej. W ciszy spędziłyśmy w szpitalu kilka godzin. Około 22 postanowiłyśmy wrócić do domu. Nie miałam kontaktu z Mikołajem, bałam się o niego. Nie miałam pojęcia co się z nim dzieje.